حسن بن زین الدین

ابومنصور حسن(959ـ1011 ق) پسر شهید ثانی است. وی در روستای جبع از منطقه جبل عامل لبنان متولد شد و پدر دانشمند خود را در سن هفت سالگی دست داد. شیخ حرعاملی او را چنین می‌ستاید:« او در تمام رشته‌ها دانشمند بود. ادیب، شاعر، پارسا، عابد، پرهیزگار، بلندمرتبه و دارای خوبی‌های فراوان، یگانه دوران، شناخته‌ترین اهل زمان خود در فقه و حدیث و رجال بود.» او با خواهرزاده‌اش سید محمد « صاحب مدارک» در درس و بحث، صمیمیتی بی مانند داشت و هر دو نزد شاگردان شهید ثانی درس خواندند و به نجف اشرف رفته، در درس مرحوم مقدس اردبیلی شرکت کردند و از او خواستند در اجتهاد و به دست آوردن احکام الهی دخالت دارد، به آنان بیاموزد وپس از چندی انان روش خود را تغییر دادند وبا یکدیگر بحث می کردند و هر چه هرچه را که درمطالعه          نمی فهمیدند، از استاد می‌پرسیدند و از بقیه مطالب می‌گذشتند. برخی از شاگردان مقدس اردبیلی آنان را به سبب برگزیدن این روش سرزنش کردند، اما مقدٌس اردبیلی در مقام تحسین آنها فرمود: « ان دو بعداز مدتی به وطن خود مراجعه می‌کنند و مصنفات ایشان به دست شما خواهد رسید؛ در حالی که شما هنوز اسیر و سرگرم مباحث بی‌نتیجه ی‌ شرح مختصر عضدی هستید.» آنان به وطن بازگشتند و در زمان حیات مقدٌس اردبیلی، برخی از تالیفات خود را برای استاد فرستادند. کتاب ارزشمند منتقی الجمان فی الاحادیث الصحاح و الحسان تالیف شیخ حسن بن زین الدین است. در این کتاب، حدیث‌های صحیح و حسن از کتب اربعه شیعه(کافی، تذهیب، من لایحضره الفقیه و استبصار) انتخاب شده، ولی ناتمام مانده است. کتاب معالم الدین، التحریر الطاووسی و الاثناعشریة از دیگر تالیفات اوست.